اشعار

شهادت می‌دهم حیدر امام انس و جان بوده            و نامش از همان اول نگین هر اذان بوده
شهادت می‌دهم حیدر کلید حل مشکل هاست            از آدم تا به خاتم او امید هر زمان بوده

ندارد مثل و مانـندی میان عـالم هستی            امـیـر لافـتـای ما نـگـین آسـمـان بـوده
علی شیر خداوند و علی دلگرمی عالم            امیرالمـؤمنین حـیدر پـناه شیعـیان بوده
علی از اول خلقت علی پیش از غدیر خم            علی قبل از پیمبر هم امیرمؤمنان بوده
علی سرچشمه عزّت عـلی آقا ترین آقا            علی با آن همه قدرت توان ناتوان بوده
شهادت می‌دهم حـیدر امیر عـالم و آدم            وصی حضرت خاتم امام این جهان بوده

قصه را زودتر ای کاش بیان می‌کردم            قصه زیباتر از آن شد که گمان می‌کردم
برکه‌ای رود شد و موج شد و دریا شد            با جـهـاز شـتـران کـوه اُحُـد بـرپا شد

و از آن آیـنـه بـا آیـنـه بـالا مـی‌رفـت            دست در دست خودش یک‌تنه بالا می‌رفت

تا که بـعـثـت به تکـامـل برسد آهـسته            پیش چشم هـمه از دامنه بالا می‌رفت
تا شهـادت بـدهـد عـشق ولی الله است            پـله در پـله از آن مـأذنه بـالا می‌رفت
پیـش چـشم همه دست پـسر بنت اسـد            بیـن دسـت پـسـر آمـنـه بـالا می‌رفـت
گـفت: این‌بار به پـایـان سفـر می‌گویم            بـارهـا گـفـتـه‌ام و بـار دگر می‌گـویـم
راز خلقت همه پنهان شده در عین علی‌ست            کهکشان‌ها نخی از وصلۀ نعلین علی‌ست
گفت ساقیِ من این مرد و سبویم دستش            بگـذارید که یک شمه بگـویم؛ دستـش
هر چه در عالم بالاست تصرف کرده            شب معراج به من سیب تعارف کرده
گـفـتـنی‌ها هـمـگی گـفـته شد آنجـا اما            واژه در واژه شـنـیـدنـد صــدا را امـا
سوخت در آتش و بر آتش خود دامن زد            آنکه فهمید و خودش را به نفهمیدن زد
می‌رود قصۀ ما سـوی سرانجـام آرام            دفـتر قـصه ورق می‌خـورد آرام آرام

کل دین، تفسیر قرآن، حرف حق این مطلب است              حُبّ مولایم علی اصل و اساس مذهب است
مست حُـبَّـم، مستحب ارزانی زهّـاد باد               بردن نام علی واجب‌تر از نان شب است

مصطفی فرمود او حق است و حق هم با علی‌ست               شک ندارم یاعلی ذکر شریف یارب است
از شکاف کعبه فهمیدم که صاحبخانه کیست               در طوافش عاشقان را ذکر او روی لب است

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی

هر که در ذهن خودش تصویری از او می‌کشد               سورۀ توحـید را بر هر سر مو می‌کشد
صحبت محراب شد، معمار مسجد با ادب               نقش زیبائی از آن قوس دو ابرو می‌کشد
با نگـاهی بر جـمـال بی‌مـثال مـرتضی               یکصد و ده بار ایوان نجف هو می‌کشد
زائـرین بارگـاهش انـبـیا هـستـند و بس               جبرئیل اینجا فقط گـه‌گاه جارو می‌کشد

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
سجده واجب شد به آدم بر تراب بوتراب               نـور می‌گـیرد فـلک از آفـتاب بـوتراب
مثل و مانندی ندارد وقت جنگیدن علی               می‌درد زَهـره نـگـاه بی‌نـقـاب بوتـراب
یک نفر تنها سلونی گفت آن هم مرتضاست               نکته‌ها سربسته مانده در کتاب بوتراب
یـا شـده از انـبـیـا یا اولـیـا یا که مـلـک               قطره‌ای هر کس چشیده از شراب بوتراب

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
یک نفر مخلوق دست خالق است آن هم علی‌ست               خالق ارض و سماء و عالم و آدم علی‌ست
بارها فرمود احمد این علی نفس من است               کاشف الکرب وجود حضرت خاتم علی‌ست
درک این نکته برای شخص عیسی ممکن است               مرده‌ها را زنده کردن کار صاحب دم علی‌ست
روز محشر می‌شود معلوم بر خلق خدا               مالک روز قیامت صاحب پرچم علی‌ست

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
سوره‌سوره آیه‌آیه از علی قـرآن نوشت               قدر او را چون شب قدرش خدا پنهان نوشت
بغض او را کفر مطلق خواند ذات کبریا               حُبّ او را هم ملاک اصلی ایمان نوشت
شد قـسـیم الـنّار و الجـنّه امیرالمـومنین               پس برای سنجش آقای مرا میزان نوشت
هر چه می‌شد از لبش تکبیر در هرجا بلند               حضرت حق در جواب دلبر خود جان نوشت

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا
هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی
دست ما را هم گرفتی یا صراط المستقیم               دائم الذکرم به عشق یا علی و یا عـظیم
من کجا اینجا کجا در مجلس عـشاق تو               شـامل لـطـفـت معـنـای رحـمان رحـیـم
سـائـل ابن سـائـل ابن سـائل ابن سـائـلم               تو کـریم ابن کـریم ابن کـریم ابن کریم

در غـدیـر خـم نـبی فرمود با امـر خـدا

هر که مولایش منم مولاش باشد مرتضی

به نام عشق می‌گفتم غزل در وزن لیلا را              به ساز عشق می‌خواندم تمام خواندنی‌ها را
پی لیلا رخی، مجنون، از این کوچه به آن کوچه               به بال عشق می‌گشتم سراسر کل دنیا را

که شاید لحظه‌ای، آنی، ببیند دیده‌ام رویی              وحیران همچو آئینه، بغل گیرم تماشا را
گذرها را گذر کردم، چه شبها را سحر کردم              مگر گیرم چو قطره دامن موّاج دریا را
شدم آزرده خاطر، خسته تن، تنهاتر از تنها              امیدم رفت و نومیدی گرفت از من تمنا را
که ناگه هاتفی گویا، به گوش جان و دل گفتا              چرا یکدم نمی‌کوبی، دری از اهل معنا را
دلم شد روشن از نوری، توکل بر خدا کردم              به نور روشن امروز، دیدم صبح فردا را
زدم دست تـوسل سوی دامان خـداوندی              که مهـر لایـزال او مسخّر کرده دلها را
جوابم داد و گفتا که به سلطان نجف رو کن              به یا زهـرا بگیر آنجا شبی دامان آقا را
نجف بود و حرم بود و بهشتی از ملائک پر              بدیدم آنچه می‌دیدم میان خواب و رویا را
گرفـتم دامن شیر خـدا، میر دو عـالم را              چنان طفلی که می‌گیرد به هر جا دست بابا را
منی که در پی یاری ز هر کویی گذر کردم              در آنجا گوئیا دیدم من آن رخسار زیبا را
بگـفـتم اشهـد اَنَّ عـلی، مـولا عـلی مولا              مسلمان علی گشتم چه دنیا و چه عقبا را
سلامی بر علی دادم، سلامم داد پبغـمبر              علی گفتم ولی قلبم زیارت کرد طاها را
چه سِرَی هست در عشق علی و عشق شیرینش              شده لیلای مجنونها و مجنون کرده لیلا را
علی چون قند شیرین می‌کند تلخی عالم را              علی چون ماه روشن می‌کند پائین و بالا را
عـلی سرّ کـلام وحـی بر جان نـبی باشد              که گـفتا در مقام او حدیث شام اسـرا را
غدیر از برکت حیدر مبارک سرزمینی شد              که مست از خُم خود کرده دل هر مست و شیدا را
عـلی بـاشد تـجـلّی صـفـات خـالـق اکـبر              که صحرا می‌کند دریا و دریا کرده صحرا را
زبان واژه گنگ است و ندارد شور وصفش را              خـدا باید کـند مدح و ثـنا عـالی اعـلا را
ثنای مرتضا گفتن زبان وحی می‌خواهد              بگو جبریل پر ریزد، کند مدح آن مسیحا را
کسی را که علی آقاست حتماً مادرش زهراست              شفاعت می‌کند زهـرا مسلمانان مولا را
محب مرتضی سهم از نگاه فاطمه دارد              به محشر فاطمه دارد هوای عبد تنها را
ز شأن فاطمه گفتم هر آنچه از علی گفتم              که زهرا آینه‌دار است آن مولای والا را
زبان قاصر ز اوصاف علی و فاطمه آری              و ما ادریک حیدر را و ما ادریک زهرا را

تکیه‌گاهِ مؤمنات و مؤمنینِ خویش کرد           دست‌هایش را گرفت و اصل دینِ خویش کرد
گفت قطعاً جملۀ «من کُنتُ مولا» را بلند              خطبه را خواند و علی را جانشینِ خویش کرد

آیـۀ « ألـیـوم أکـمـلـتُ لـکُـم » را تـا ابـد           شاهد عـیـنی دین راسـتـینِ خویش کرد
در غـدیرخـم ولی الله معنی شد! سـپس           دستِ بالا رفته را حبل المتینِ خویش کرد
عشق حیدر در دلش بود و همه دیدند که           دور او می‌گشت و حجّ آخرینِ خویش کرد
خود ملقّب به «امین» بود و علی را سال‌ها           کاتب وحی خداوند و امینِ خویش کرد
خوش بحال آن که با قرآن ناطق یار شد           محو آیاتش شد و عینُ الیقینِ خویش کرد
ذره‌ای خیر از دو دنیایش ندید آنکه کسی           غیر حیدر را أمیرالمؤمنینِ خویش کرد!

قـطـره حـریف شـوکـت دریا نمی‌شود            نـور عـلـی به ظرف دلی جا نمی‌شود
مـدحـش درون دفـتـری امـلا نمی‌شود            گـفـتم نخـوانـمـش به لـب اما نمی‌شود

زیـبـاتـرین تـجـلـی گـفـتار حیدر است

نـام عـلـی که می‌شـنـوم شـاد می‌شـوم            شیـریـنی‌اش چـشیـده و فرهاد می‌شوم
از بـنـد نـفـس سـرکـشـم آزاد می‌شـوم            در حــشـر با ولایـتـش امـداد می‌شـوم

حصن حصین عبد گنهکار حیدر است

مهـر عـلـی دهـد به دلِ مـرده‌ام حیات            جز خوان رحمت و کرمش تا دم وفات
هرگز نمی‌کنم به سوی خوانی التـفات            دارم به این یقین که در امواج حادثات
آرامـش و قـرار دل زار حـیـدر اسـت

ذکر عـلی اگر به لب آید عـبادت است            از عشق او درون دل ما حرارت است
هرکس که شیعه نیست خودش بی‌لیاقت است            سرتاسر کتاب همین یک عبارت است:
در این جهان امیر جهاندار حیدر است

تنها عـلی امیر و امام من است و بس            جز او نـمی‌روم سوی دربار هیچکس
از حبّ غیر نیست به دل قدر یک عدس            تنها به عـشق او زده‌ام هر نفس، نفس
یار و قرار هر دل بـیـدار حـیدر است

من روز و شب برای نجف گریه می‌کنم            یـاد غـروب‌های نـجـف گـریه می‌کـنم
تا مـردنم به پـای نـجـف گـریه می‌کنم            تا که شـوم فـدای نـجـف گـریه می‌کنم
اشک مـرا یـگـانه خریدار حیدر است

مثـل امیـر ما که فـقـیـرانه کرد زیست            گـشتم نبـوده هیچ امیـری نگـرد نیست
رزمش عیان نموده به عالم نبرد چیست            فهـمیـده‌ایم از آیۀ نجـوا که مرد کیست
تنهـا وصیِّ احـمد مـخـتار حـیدر است

هرچه دم از علی بزنم باز هم کم است            نامش برای هر دل غمدیده مرهم است
کوری هرچه منکر حیدر در عالم است            گویم فقط علی‌ست که فاروق اعظم است
بر منـصب امام، سـزاوار حـیدر است

هر دو خـلیـفـه از دل خـیـبر گریخـتند            هی لاف می‌زدنـد، در آخـر گـریخـتند
پـیـش نـگـاه آن همه لـشکـر گـریخـتند            احـمـد نداشت واهـمه‌ای گر گریخـتـند
یـار نــبـی دلاور کـرّار حــیـدر اسـت

تـیغ عـلـی فـقـط سـرِ فـرمـانده می‌زند            هرگز کـسی حـریف نبـردش نمی‌شود
زانـو مقـابـلـش زده عـمرو بن عـبدوَد            مـرحب به گـرد دلـدل حـیدر نمی‌رسد
یکّه سـوار، در دل پیکـار حـیدر است

در پـیـش منـکرش عـلنی جار می‌زنم            نـام غــدیـر را حـسـنـی جـار مـی‌زنـم
هـمچـون اویـسم و قـرنی جـار می‌زنم            در دسـته‌هـای سیـنـه‌زنی جـار می‌زنم
ذکـر لـب تـمـامی احـرار حـیـدر است

شـأن نــزول آیــۀ اکــمــال دیـن شــده            بر خـاتـم رسـول مـکـرّم نـگـیـن شـده
کوری چشم هرکه در آن جا حزین شده            حـیـدر امـیـر بـر هـمـۀ مـؤمـنـین شده
در چشم هر حسودِ لعین خار حیدر است

اول پیـمـبـر امر ز بـالا گـرفت و بعـد            یک خطبه خواند و ذکر تولا گرفت و بعد

اقـرار بر ولایت عـظمی گرفت و بعد            بر روی دست، دستِ علی را گرفت و بعد
اعلان نمـود مـاه شب تـار حیدر است

تـوحـید بی‌ولای عـلی یک توهّم است            دوریّ از غـدیـر متاعـش تجـسّم است
شیعه اگر که فـاتح بحث و تکـلّم است            با تیغ خطبه‌های عـلی در تهاجم است
محـور برای پـاکی افکـار حیدر است

حُـب عـلی نـوشـته شده در صحـیـفه‌ام            لعـنت به منـکـران عـلـی شد وظـیفه‌ام
عـشـق ولایِ مـادر پـاک و عـفـیـفـه‌ام            باعـث شده که مـبـغـض اهل سقـیـفه‌ام
از قـاتـلـین فـاطـمه بـیـزار حیدر است

در روز حشر منکر او رو سپید نیست            حتی درون جـنگ بمـیرد شهـید نیست
اصلا کسی به جز علویّون سعید نیست            بهـر نـجـات منـکـر حـیدر امـید نیست
راه نـجـات عـبد گـرفـتـار حـیدر است

آن دم که بر مخالف حـیدر شود عتاب            شیعه درون جنّت و او می‌چشد عذاب
یا لیتنی… بگوید و قـلبش شود کـباب            این است وجه و جـلـوۀ نـام ابـوتـراب
در روز حشر حاکم و معیار حیدر است

در راه انـتـشـار مـطـاعـن نـشد تـلاش            ما جار می‌زدیم در این روزگار کاش
خون دلی که خورد پیمبر از این قماش            بر آن زنی که سرّ نـبی را نموده فاش
اعلان کـنید محـرم اسـرار حیدر است

دنیای بی‌غـدیر جـسارت به خاتم است            از نحسی سقیفه جهان غرق ماتم است
دنیای بی‌غـدیر تهش داغ فاطـمه است            با چـاه کوفه حـیـدر کـرار هـمدم است
گریان روضۀ در و دیوار حیدر است

دنـیـای بی‌غـدیـر به جـنـجـال می‌رسد            تـیـر خـلـیـفـه تـا تـه گــودال مـی‌رسـد
هر دم صـدای گـریۀ اطـفـال می‌رسـد            وقـتی زمـان غـارت خـلـخـال می‌رسد
دلخون از این جنایت اشرار حیدر است

غـدیر عـید ستم دیده گان دوران‌هاست            به حق رسیدن حق‌دار و مزد انسان‌هاست

غـدیر عرش خـدا در دل بیـابان‌هاست            قسم به صبح که روشن‌ترینِ پیمان‌هاست

غدیر ختم به خیری دین و اسلام است

بدون بـاورش اسلام بی‌سرانجـام است

غـدیـر آمـده تـا ایـنـکـه راه گـم نـشـود            از آسـمان شـرف نـقـش مـاه گـم نشود

پس از رسول خـدا تکـیه‌گاه گـم نـشود            و تا قـیـامت حـق راه و چـاه گـم نشود

غدیر مرز حـیات نـفاق و ایـمان است

غـدیـر مـاه تـریـن اتـفـاق دوران است

غــدیـر آمـده تـا پـایـه‌هـای دیـن بـاشـد            صـراط روشن دل‌های مـؤمـنـین باشد

کلام قـاطع وحی است و بالیـقـین باشد            رسالـت نـبـوی مقـصـدش هـمـین باشد

بـگــو نــبــی خـــداونــد بـا دلـی آگــاه

بـگـو بـرای هـمـیـشـه عــلـی ولـی الله

فروغ چـشم جهان است روشنای علی            دمی نـفـس نـکـشـیـدیـم بی‌ولای عـلـی

چـکـامه‌ای نـسـرودیم جـز برای عـلی            بمیرد آن دل اگر نیست خاک پای علی

نوشـته بر دل من با حـروف لـم یـزلی

«علی امام من است و منم غلام علی»

اذان بدون عـلی از اساس مردود است            نـمـاز دشـمـن حـیـدر گـنـاه آلـود است

عبادتی که عـلی را نداشت نابود است            بگو به منکر او در مسیر نمرود است

ضلالت است نمازی که بی‌علی برپاست

عبادت است علی یا علی که بر لب ماست

جهان جهان شده از فیض نور همسر او            نوشـته‌انـد حـیـا را ز حجـب دخـتـر او

منـور است زمین از حضور قـنـبر او            هـراس مـرگ نـدارد حـیات نـوکـر او

"رواق منظر چـشم من آشیانۀ اوست"

بگو به کعبه که این عشق خانه، خانۀ اوست

خـدا غـزل نـسـروده مگـر برای عـلی            سخن نگـفته مگر اینکه با صدای علی

چه سینه‌چاک شده کعبه در هوای علی            به روی شانـۀ احـمد نـشـسته پای علی

فـقـط ولایت حـیـدر کـمـال دین گـردید

علی امـیـر سـرافـراز مـؤمنـین گـردید

کسی که یک نفـسش را ثواب دنیا بود            کسی که هـم نفـس بی‌قـرار زهـرا بود

کسی که روشنی جان و نفس طاها بود            عـلی امـیـر جهـان مـقـتـدا و مـولا بود

چو ذولفقار که خم گشته از جلال علی

مگـر بخـواب بـبـیـند کسی زوال عـلی

خـدای خـالـق مـنـان عـلـی عـلی گـوید            به صفحه صفحۀ قرآن علی علی گوید

نـبـی زمانـۀ بـحـران عـلی عـلی گـوید            حـسین در دل میـدان عـلی عـلی گـوید

قسم به کعبه علی سرپناه عرش خداست

و شانه‌های نجف تکیه‌گاه عرش خداست

قسم به لقمۀ پاکی که ارثم از پدر است            نجف همیشه برایم ز قبله قبله تر است

جهان بـدون نجف آسمان بی‌قـمر است            دلم ز دشمن حیدر همیشه بر حذر است

اگر چه نام عـلـی روح بر تنم داده‌ست

"فَـمن یَمُت یَرَنی"شوق رفـتنم داده‌ست

بر زلف یار تا که گره خورد کار ما            ما را خـریـد احـمـد عـالـی تـبـار مـا

پس رفت بر جهاز شـتر شهـریار ما            سـنـجـیـد بـا ولایت حـیـدر عـیـار ما

ذی الحجه شد به یُمن ولایت بهار ما

می‌گفت مصطفی سخن از جانب خداست            بعد از من این علی به جهان شاه و مقتداست

هرکس جدا شود ز علی از خدا جداست            هان! گوش کن کلام محمد چه آشناست

یـادآوری عـهــد الـسـت و قــرار مـا

در گـفـتـن پـیـام خـدا اهـتــمــام کـرد            پس پیروی ز غیر علی را حرام کرد

تا روز حشر بر همه حجت تمام کرد            عـالـم به احـتـرام مـحـمـد قـیـام کـرد

راضی شد از حبیب خودش کردگار ما

دست خـدا و بـانی ایـجـاد، مـرتـضی            بـر انـبـیا مـربی و اسـتـاد، مـرتضی

تنها خـوشی این دل ناشـاد، مرتضی            چون وعدۀ «یمت یرنی» داد مرتضی

با شوق مـرگ می‌گـذرد روزگـار ما

آن سروری که یکّـه یل کـارزار بود            هرشب برای جمع یتـیـمان قرار بود

لطفش به جن و انس و ملک بی‌شمار بود            نعلین شاه هر دو جهان وصله‌دار بود

عـالـم فـدای وصـلـۀ نـعـلـیـن یـار ما

از صحن او که هم دل و هم اختیار برد            زائر برای سرمۀ چشـمش غـبار برد

با یک امـیـد آمـده بـود و هـزار بـرد            هـر کس ز خـانـۀ پـدری یادگـار برد

انـگـشـتـری "دُر نـجـف" یـادگـار ما

ریـزه خــوران اشــرف اولاد آدمـیـم            هرجا رویم تحت عـنایـات پـرچـمـیم

مدیـون روضه‌ایم، اگر شـاد با غـمیم            بعـد از غـدیـر چـشم به راه محـرمیم

گـریـه بـرای خـون خـدا اعـتـبـار مـا

روح عـبـادت از تن کـعـبه جـدا شده            رفته حسین و سعی و صفا بی‌صفا شده

خـون خـدا مـسـافـر دشـت بــلا شـده            بـا اهـل بیت راهـی کـرب وبـلا شده

برده ست فکر غـارت خـیمه قرار ما

خـبر آورد جـبـریل امـیـن از عـالم بالا            بمان ای رحمت اللعالمین در قلب این صحرا

بگو من کنت مولا هر که دارد عشق پیغمبر            برایش مرتضی باشد امام و سرور و مولا

علی بن ابیطالب، عزیز حضرت زهرا            پس از تو حجت الله است در عالم به امر ما

تمام انبیا و اوصیا و اولیا از خلقت آدم            همه صف بسته‌اند از اشتیاق حضرت لیلا

همه خوبان عـالم بی‌قـرار لحـظۀ بیعت            برای بـوسه بر دست عـلی عـالی اعـلا

ملائک جمله مشغولند در عرش برین حق            به ذکر یا علی مولا علی مولا علی مولا

کمال دین و نعمت منجلی شد در غدیر خم            امامت را سپرد آن دم به حیدر، حضرت طاها

مصابیح الدجی، نور الهدی، ذریۀ عصمت            به زیر پای او هفت آسمان شد قطره از دریا

ملائک صف کشیدند از غدیر عشق تا افلاک            به گرد دست مولا در طواف و مُحرم و شیدا

چکید از نور پاک پنج تن یک قطره بر عالم            و زآن ذرّه سرشته روح و جان شیعیانش را

غدیر خم بود تبریک گو بر حضرت مهدی

بخواه از حق ظهورش را که باشد رسم هم عهدی

خدا در خلقتش فرموده بسم ربک الحیدر            وجودش منجلی گشته ز نوری خالص و اطهر

علی تـفـسیر ناب آیـه‌های سـورۀ انسان            زلال عصمت و ایمان، انیس سورۀ کوثر

سپس فرمود اکمل دینکم یا احمد محمود            پس از تو مرتضی فرمانده است و هادی و رهبر

بگو پیغمبر خاتم به این امت که تا محشر            خدا یاری کند هرکس که مولا را شود یاور

ز سمت قدسیان کبریا می‌بارد این نجوا            یدالله است این دستی که بالا برد پیغمبر

اولی الامر است و برهان و امام اولین حیدر            صراط المستقیم است او امیرالمومنین حیدر

ولی الله، عبدالله، سیف الله و باب العـلم            وصی مصطفی و بوتراب و فاتح خیبر

علی اعظم، علی اکرم، علی اول، علی آخر            عزیز جان پیغمبر، امام المتـقـین حیدر

علی افضل‌ترین عابد، علی قاضی، علی داور            علی میزان ایمان و عمل در وادی محشر

غدیر خم بود تبریک گو بر حضرت مهدی

بخواه از حق ظهورش را که باشد رسم هم عهدی

حال و هـوایت را به سـر دارم حـسابی            آقـا هــوای یـک سـفــر دارم حـســابـی
مـولا دلـم تـنـگ نـجـف شـد آخـر شـب            شاهد بخـواهـی چـشـم تر دارم حـسابی

من واقـفـم تو خـوبـی امـا من هـمـیـشه            آقــا بــرایـت دردســر دارم حــســابــی
گـفـتـم اگـر روزی شـود روزی بـیـایـم            درد و دلـی وقـت سـحـر دارم حـسـابی
وقـت تـشـرف در حـرم با بـوسـه‌هـایـم            تا مـی‌تـوانـم خـوشـه بـردارم حـسـابـی

هرگز چنین انگـور خوش نقـشی ندیدم
چشمک زد و من هم بدون وقـفه چـیدم

وقتی شراب تو از این انگور ناب است            من می‌خورم دیگر چه جای اجتناب است
من اهـل تعارف هـستم اما با تو هرگز            تعارف بزن وقتی سر سفره شراب است
یک کـوله پـر کـردم از آهـم از گـنـاهم            وقتی شنیدم بخـشش تو بی‌حـساب است
تـو لافـتـی ای حـضـرت مـولی‌الموالی            یک جذبه از چشمان تو این انقلاب است
ما نان خـور این خـانه‌ایم و خـانواده‌ات            جانم عـلی گـفـتن برایم نان و آب است
آقا دعـای فـاطـمـه پـشـت سـر تـوسـت            آن فاطمه که هر دعایش مستجاب است

مـا رعـیـت زهـرا، مـسـلـمان غـدیـریم
یـعـنـی مـسـلـمان عـلـی جـانِ غـدیـریـم

دست تو داده خـلـقت هر دو جـهـان را            کون و مکان و هستی و حتی زمان را
دنیا نـدیـده بـهـتـر از نـام عـلـی، خوب            بـا نــام تــو کـرده مــزّیـن رب اذان را
تـکـیـه بـه دیــوار تـو دادم زیـر سـایـه            از من نـگـیرد رب من این سـایـبان را
ما را نجـف مهـمان بفـرما روز عـیدی            از ما گرفـته دوری‌ات تاب و تـوان را
ما هر کجا نام تو را خوانیدم علی جان            شیرین‌تر از شهـد عـسل کرده دهان را

اهـل عــلـی آبــادم، آبــادم عــلـی جـان
از کودکی دل را به تو دادم عـلی جـان

بـا نــام بــلـنــد او نـوشــتـیـم            از زلـفِ کـمـنـد او نـوشـتـیم

تـلـخـیم ولی شـکـر فـروشیم            تـا از لـبِ قـنـد او نـوشـتـیـم

از اَشـهــدُ اَنَّ عـشــق مــولا            یعـنی به پـسـنـد او نـوشـتـیم

آزاد شــدیـــم از دو دنـــیـــا            خود را که به بند او نوشتـیم

ما را به لب نجـف نـوشـتـند
ما را رطب نـجـف نوشـتـند

ای تـاکـترین سـبـویِ مـستی            ای پاکـترین وضوی مـستـی

ما مرد شراب عـشق هستـیم            ای جـانـم از آبـروی مـسـتی

سـاقـی چـه کـنـیم آتـشـیـنـیـم            مُــردیـم در آرزوی مـسـتـی

برخـیز که تر کـنـیـم امـشب            از نامِ عـلـی گـلـوی مـسـتی

بـا نــاد عــلـی بــزن نـوایـی
بـسـم الله اگر حـریـف مـایی

از کـوثـر عشق آب خوردیم            از جام عـلی شراب خوردیم

انـگـور ضـریـحِ نـقره کوبیم            عمریست که نابِ ناب خوردیم

از شَـعـشـعـۀ حضور گرمیم            تـا پـرتــو آفـتــاب خـوردیـم

سـوگـنـد نـمـی‌رویـم جــایـی            مـا نـان ابــوتـراب خـوردیـم

دلــدادۀ بــی اراده هــسـتــیـم
یعـنی که حـلال‌زاده هـستـیم

بر روی جهاز، ناگهان گفت            در حـلـقۀ جمع حاجیان گفت

فـریـادِ عـلی عـلـیش پـیـچـید            بالاتـر از اوج آسـمـان گـفت

دیروز به دوش او عـلی بود            امروز عـلی علی بجان گفت

شد محضرِ مرتضی شرفـیاب            جبریل؛ چنین نفس‌زنان گفت

ای مـیـر وزیـری‌ات مبارک
امـروز امـیـری‌ات مـبـارک

آورد اگــر خـــدا عـــلــی را            تـا گـم نـکـنـیـم مـا عـلـی را

رو کـرد بــرای آفــریــنــش            یک جلوۀ مرتـضی عـلی را

حق داشت نـبـی کسی نبـیـند            او دیده که را؟ که را؟ علی را

حک کرد پیمبر از همان روز            بر خـاتـمِ خـویش یا عـلی را

تا کـعـبـۀ مـؤمـنـیـن نـمی‌شد
این دین بـزرگ دین نـمی‌شد

ای وای اگــر قــدم بـکــوبـد            با تـیـغِ دو دَم  دو دَم بـکـوبد

او یک تـنـه صد سـپـاه را با            یک جـذبـۀ خود بـهـم بکـوبد

زینب خود مرتضی است وقتی            فــریـاد سـرِ ســتــم بـکــوبـد

از حضرت حیدر است ارثش            عــبــاس اگـر عـلـم بـکـوبـد

تا تیغ خود از غلاف برداشت
صد بار زمین شکاف برداشت

گـیـرم کـه خـیـال خــام دارد            این خـصـم هـمیشه دام دارد

گیرم که همیشه کینه توز است            یــا نـــقــشــۀ انــتــقــام دارد

ما شیـعـۀ مـرتـضی شـدیم و            این سـیـره چـنـین پیام دارد:

ما را چه غم از هزار دشمن            ایـــرانِ عـــلــی؛ امــام دارد

مـا فــاتــح قــلــۀ جـهــانــیـم
ما لشکـر صاحـب الـزمانـیم

آئین عـلی همیشه جاری‌ست            آئـیـنه‌ای از شکوهِ باری‌ست

آئـیـن عــلـی‌ست رادمــردی            دور از ستم و سیاه کاری‌ست

آئـیـن عـلـی‌ست دسـتـگـیری            آئین علی گذشت و یاری‌ست

آئـیـن عــلـی عــلـی بـســازد            در راه حـسین سربداری‌ست

من را بـبـریـد سـرزمـیـنـش
بـاشـد بـرسـم به اربـعـیـنـش

زمین لبخند زد صد شاخه گل از خار بالا رفت            کنار برکه وقتی از بلندی یار بالا رفت

خودش را باخت خورشید از خجالت آب شد وقتی            علی با نور فوق العاده و سرشار بالا رفت

جهازِ خوش سرانجام شترها منبرش می‌شد            وقار آورده! با زیـباییِ بسـیار بالا رفت

به دستش آیۀ «ألیوم أکملتُ لکُم» گل داد            عیار شیعه از آن روز در بازار بالا رفت

چنان ماهی که حتی منکرش طاقت نیاورد و            برای دیدنش رندانه از دیـوار بالا رفت

پر از«مَن کُنت»مولا شد تمام دشت و سمت کوه            نـوای تهـنـیت یا حـیدر کـرار بالا رفت

یقین دارم نبی خود جانشینش را معمّم کرد            گمانم از همانجا حرمت دستار بالا رفت

الهی بشکند دستی که دل‌دل کرد و با کینه            برای بیعتِ با او کمی دشوار بالا رفت!

کامِ خود را در نجف، پُر از گهر باید نمود            با علی گفتن، جهانی پُر شکر باید نمود

با ولایِ حـضرت حـیدر امیـرالمومنین            سینه را بر آتش نفـرت سـپر باید نمود

تا بماند پرچـمش افـراشته در نُه فـلک            مثلِ عـلامه امـیـنـی‌ها خـطر باید نمـود

خواندنِ نهج البلاغه عینِ قرآن واجب است            بر کلامِ نـاطـقِ قـرآن نـظر بـاید نـمود

هرکجا که خدشه‌ای وارد شود بر شیعیان            جامۀ رزمِ شجـاعـت را بـبَـر باید نمود

مرگ بر تکفیری و بر داعش و بر ناصبی            دشـمنِ شـیـر خـدا را دربـدر باید نمود

در غدیر خم طلب کن از خدا روزِ فرج            با دعـا شـامِ تبـاهی را سحـر باید نمود

ذوالفقار حیدری امروز دست مهدی‌است            خصم را با ذوالفقارش در شرر باید نمود

بـاز هـم آئـیـنـه‌هـا عــیــدِ ولایـت آمـده            شیـعـیانِ مـرتضی! وقـتِ ضیافت آمده

خنده را از لب نیاندازید عیدِ واقعی‌ست            سیـنه چـاکانِ عـلی هـنگـامِ بیعـت آمده

کینه معنایی ندارد پس محبّت پیشه کن            صد بـشارت لحـظـۀ عـقـدِ اخـوّت آمده

در غدیر خم نمایان شد همه اکمالِ دین
گفت پیغـمبر: عـلی باشد امیرالمـؤمنین

کیست این مولا؟ که آقای دو عالم می‌شود            هر که خصمش شد نصیبِ او جهنّم می‌شود
دل به مهرش گر ببندد خارِ بی‌مقدار هم            مـطمئـنم آخـرش یک روز آدم می‌شود
اشکِ شوقی که فرو ریزد ز چشمِ شیعیان            بی‌برو و برگرد خالص تر ز زمزم می‌شود

در غـدیر خم به جوش آمد عنایاتِ خدا
شاهِ عالم شد پس از احمد علی مرتضا

هیچ می‌دانی که بی‌مهرِ علی دین باطل است            با ولای مرتضی هر عیب و نقصی کامل است
قـنـبرِ کـاشانه‌اش بالاتر از هر مکـنـتی            شاهِ عالم هم که باشد بی‌علی چون سائل است
هـدیـه‌ای آریـد دلهـا را به درگـاهِ عـلی            دل که جای خود هزاران جان یقین ناقابل است

در غدیر خم شریعت شد ولای مرتضی
شد شعارِ نُه فـلک جانها فـدای مرتضی

ما عـلی گویانِ عـالم را خـدا کرده جدا            ایزدِ یکـتا به دستِ مصطـفی کرده جدا
ما عـلی گـویـانِ عـالم بهـترینِ مردمیم            ما ز پا افـتادگان را مرتضی کرده جدا
عشق بر شـیر خـدا را فـاطـمه آموخته            ما اسیران را خود خیرالنـسا کرده جدا

این کلامِ نغز می‌دانی ز ختم الانبیاست
بهترین اعیادِ این اُمّت غدیرِ مرتضاست

خدا می‌خواست بنویسد که بسم‌الله یعنی چه!            صراط المستقیمش چیست آیا؟ راه یعنی چه؟

بفهماند به مهر و ماه اصلا ماه یعنی چه!            به شاهان جهان گوید مراد از شاه یعنی چه؟

خدا از خود نوشت و در دلش منظور دیگر بود
که وجه‌الله و عین‌الله و بسم‌الله حیدر بود

خدا می‌خواست در خلقت علی نقش آفرین باشد            علی یک نسخه از ذات خودش روی زمین باشد
خدا می‌خواست از اول که تا آخر چنین باشد            فقـط حیدر فقط حیدر امیرالمومنین باشد

از اول تا همان آخر همین را گفت پیغمبر
امیر اصلا به جز حیدر ندارد معنی دیگر

خدا با خلق حیدر جلوۀ خود را نشان داده            پس از آن یاعلی گفته به آدم روح و جان داده
طنین یا عـلی‌هایش عـوالم را تکان داده            علی گفته‌است و آرامش به جان این جهان داده

به آدم گفت برخیزد ز جایش یاعلی گوید
و یادش داد هر شب در دعایش یاعلی گوید

عـلی را حاکم ملـک سلیمانی خود کرده            دلش را مخزن اسرار پنهانی خود کرده
نجف را تکیه‌گاه عرش رحمانی خود کرده            و این ایوان طلا را وقف مهمانی خود کرده

هر آن‌کس که نجف رفته‌است مهمان خداوند است
بپرس از من دلیلش را: علی جان خداوند است

عـلی دروازۀ عـلم نـبـی، دروازۀ قـرآن            عـلی راز هـمان اعجـاز بی‌انـدازۀ قرآن
عـلـی مـتـن کـلام‌الله در شـیـرازۀ قـرآن            کلامـش مـو نمی‌زد با کـلام تـازۀ قـرآن

من از نهج‌البلاغه شرح قرآن را درآوردم
از ارکان نمازش روح ایمان را درآوردم

علی معمار این جان و علی معیار ایمان و            علی سالار انسان و علی سردار میدان و
علی اذکار عرفان و علی اسرار قرآن و            علی انوار تابان و علی تکرار یزدان و

همه این‌ها علی هست و علی تنها همین‌ها نیست
علی اندازۀ فهم زمان‌ها و زمین‌ها نیست

خـدا از اول ایـجـاد تـا حـالا عـلی گـفـته            فقط در وصف حیدر “لا فتی الا علی” گفته
“سلونی” را در این عالم فقط مولا علی گفته            ببین هفتاد دفعه دشمنش “لولا علی…” گفته

دریغا! دشمنانش مرتضی را درک می‌کردند
ولی یاران به هر هنگامه او را ترک می‌کردند

اگر حیدر به یک سو رفت و عالم سوی دیگر رفت            نجات از آنِ آن فردی است که دنبال حیدر رفت
سعادت‌ را هرآنکس خواست با پا نه که با سر رفت            از آن راهی که سلمان رفت و مالک رفت و قنبر رفت

صراط المستقیم است و به جز حیدر صراطی نیست
علی راه نجات است و جز او راه نجاتی نیست

برای پیکر ایمان، امیرالمومنین سر بود            تماشای جـمالش از عـبادات پیـمـبر بود
علی معنای قرآن و علی تفسیر کوثر بود            علی ذکر قنوت هر شب زهرای اطهر بود

نبود از عشق تعریفی، علی معشوق زهرا بود
علی داند که عشق و عاشقی مخلوق زهرا بود

کسی که بی‌علی باشد قیامت کور خواهد بود            رفیق مرتضی در غصه هم مسرور خواهد بود
عذاب از جسم و جان شیعیانش دور خواهد بود            و بدخواه علی پیش خدا منفور خواهد بود

جهنم چیست غیر از اینکه از حیدر جدا باشم؟
بهشتم چیست؟ این که در پناه مرتضی باشم

گدای مرتضی مُلک دو عالم را نمی‌خواهد            اسیر عشق حیدر غیر ازین غم را نمی‌خواهد
دلم از دست حیدر حاجت کم را نمی‌خواهد            از او غیر از ولی‌الله اعظم را نمی‌خواهد

مگو یوسف که بعد از این زلیخا را نمی‌خواهی
میان این‌همه عاشق نگو ما را نمی‌خواهی

برای ماتـمی جز مـاتـم مـولا نمی‌سوزم            مرا آتش بزن جانا که جز اینجا نمی‌سوزم
علی شمع است و من گِردش چنان پروانه می‌سوزم            در این دنیا که می‌سوزم در آن دنیا نمی‌سوزم

دلی که پر شد از عشق علی آتش نمی‌گیرد
دل پـروانه می‌سوزد ولی آتش نمی‌گیرد

خیالش باز، شعری بر لبم بی‌اختیار آورد            که اوصاف علی طبع مرا اینگونه بار آورد

کلاف شعر دارم، سالها کارم غزل بافی‌ست            دراین بازار آشفته، علی تحسین کند کافی‌ست

نوشتم شاعرش هستم، عجب وهم و خیالاتی            نوشتم بی‌علی هیچم، چه توضیح اضافاتی

نوشتم شمس؛ دیدم گنبدش زیباتر از آن است            نوشتم کعبه و دیدم نجف بالاتر از آن است

به قرآن سر زدم دیدم علی گویا تر از آن است            نوشتم عرش؛ دیدم مرتضی اعلی‌تر از آن است

شبیه جبرئیل از درک این اوصاف درماندم            صد و ده بار امشب قل هوالله احد خواندم

من از شوقش زمین خوردم، ولی مولا بلندم کرد            همیشه یاعلی گفتم، علی از جا بلندم کرد

سَر و سِرّ مرا با او، کسی جز او نمی‌داند            علی نادیده می‌بیند،علی ننوشته می‌خواند

چه بهتر ازهمین اول بگویم حرف آخر را            کسی از ابتدا تا انتهـا نشناخت حـیدر را

کسی نشناخت حیدر را به غیر از مصطفی وقتی            گره زد دست خود را سخت در دست خدا وقتی

به چشم حاجیان شور تماشا می‌رسید آنروز            کنار برکه‌ای دریا به دریا می‌رسید آنروز

نگاه نافذ احمد، زمین را در تصرف داشت            زمان هم از نبی انگار دستور توقف داشت

نفس‌ها حبس شد، در سینه‌ها خوف و رجا افتاد            بدون همهـمه زنگ شترها از صدا افتاد

زمینِ گرمِ صحرا از پریشانی سراسر بود            همه باخویش می‌گفتند آیا حج آخر بود؟!

نبی فرمود بسم الله، ای ارض و سما بشنو!            گواهی باش ای تاریخ! پـیغـام مرا بشـنو

دوباره صحبت از اسرار خلقت می‌کنم آری            ولی این مرتـبه اتمام حجّـت می‌کنم آری

تفاوت در میان حق و باطل چیست، معلوم است؟            بدون این خبر اسلام کامل نیست، مفهوم است؟

نمانَد زحمت پیغمبران بیهوده، ای مردم!            نه اینکه حرف من باشد خدا فرموده، ای مردم!

نبی همدوش مولا آسمان‌ها را هوایی کرد            خدا از شاهکار آفـرینـش رو نمایی کرد

نبی فـریاد زد، بر عـالـم و آدم مسـلم شد            عـلیّ بن ابی‌طـالـب، ولی‌الله اعـظـم شـد

برای خاتم پیغمبران جز او نگینی نیست            شهادت می‌دهم جز او امیرالمومنینی نیست

شکاف کعبه آیا ماند در نزد شما مغفول؟            طواف مرتضی کردید آری (حَجُّکم مقبول)

الهی گُر نگـیرد آتش خامـوشِ بعضی‌ها            الهی که بسوزد پنـبۀ در گوش بعضی‌ها

پیمبر گفت آری انتظار آمد به سر دیگر            ازین دنیای فـانی بـسته‌ام بار سفـر دیگر

وصیت می‌کنم هرکس که من مولای او هستم            بداند این علی هارون و من موسای او هستم

که عقبی بی‌علی فانی و دنیا باعلی باقی            غدیر خم به جوش آمد؛ الا یا ایها الساقی!

امام المتقین، عین الیقین، حبل المتین، حیدر            عَماد الآصفین، شمس المبین، یعسوب دین، حیدر

علی غایب، علی حاضر، هُوالاوّل هُوَالآخِر            علی پنهان، علی پیدا، هُوَالباطن هُوَالظاهر

(اَشدّاء علی الکـفار) قَـتّال العرب؛ یعنی            جهان از شوکتش فریاد زد: یاللعجب، یعنی

خـدا وقت تماشـایش، دلِ بی‌طاقـتی دارد            خوشا قنبر برای خود چه اعلی حضرتی دارد

پناه آهِ مظلومان کجا فکر خلافت داشت؟            علی بی‌تاج و مسند نیز بر دلها حکومت داشت

برایش فتح خیبر مثل تفریحی در اوقات است            دلِ مسکین به دست آوردنش فتح الفتوحات است

میان جنگ هم شمشیر او چون تیغ جراحی‌ست            اگر خون ریخت، درمان کرد، اعجازش یداللهی‌ست

ریاضت دیده هم از خاک با جادوگری، زر ساخت            هنر او داشت که از خاک پای خود ابوذر ساخت

عوالم را ببین، آتش علی دریا علی گفته            که حتی دشمنش در وصف او (لولا علی) گفته

علی هرگز نمی‌بندد به روی هیچ کس در را            کسی از ابتـدا تا انتها نشناخت حـیدر را

در کویری که به دریای کرم نزدیک است            عاشقت هستم و قلبم به حرم نزدیک است
نجف اینجاست! فقط چند قدم نزدیک است            کفر و ایمان من امروز به هم نزدیک است

در مـقـامـت دهـنـم بـسـته بـمـانـد بـهـتر
عـشـق آهـسـته و پـیـوسـته بـمـاند بهـتر

‏ ‏نخـل‌ها اشک تو را زیر نظـر داشته‌اند            رودهـا از جَـرَیـان تـو خـبـر داشـتـه‌انـد
بـادهـا پـرده ز اسـرار تو بـر داشـتـه‌اند            خـاک‌ها چـشم به دسـتان پـدر داشـتـه‌اند

ابرها با کـرمت مـایـۀ رحـمـت شـده‌انـد
فقـرا در حـرمت صاحب مکـنت شده‌اند

‏‏شمّه‌ای هست ز اوصاف تو حیدر بودن            لافـتـایـی شـدن و سـاقـی کــوثــر بـودن
فـاتـح یـک‌تــنـۀ قـلـعــۀ خـیــبــر بــودن            بـا پـیــمـبـر هـمـۀ عُـمـر بــرادر بــودن

نـفـسـت عـطـر نـفـس‌هـای مـحـمـد دارد
بردن نـام تـو شـیـریـنـی بـی‌حـد دارد...‏

نیست بودیم ولی در حرمت هست شدیم            متـفـرّق شـده بـودیم که یـک‌دست شـدیم
عاشق هرکه به یـاران تو پیـوست شدیم            تا ز پـیـمانۀ «اَکـمَلـتُ لَکُـم» مست شدیم

عطر «اَتمَمتُ عَلیکُم» همه جا را پر کرد
نان بـد گـوی بـد انـدیش تو را آجـر کرد

اولین مرحلۀ عشق، پـریشان شدن است            اجر همراهی تو بوذر و سلمان شدن است
صاحب دائمی مـلک سلیـمان شدن است            زاهد شهر که در فکر مسلمان شدن است

در شـب قـدر بـه آوای جـلـی مـی‌گـویـد
بـه عــلـیٍ بـه عــلـیٍ بـه عــلـی مـی‌گـویـد

ای که جانم فـدای این جـانـان            عـیـد مبعـث غـدیر را قـربـان
آن غـدیری که فاش در قـرآن            گفته «أکـمَلتُ دیـنُکُـم» یزدان

هـمۀ حرف در هـمین آیـه‌ست
عشق حیدر ستون و سرمایه‌ست

و‌ نـبـی بـیـمـه کـرد ایـمـان را            روی دسـتش گـرفت قـرآن را
زیر پا می‌گذاشت شـیـطان را            می‌شنید از خـدا عـلی جان را

در دلش شـور و التهـاب افتاد
تـازه کـشـتی دین به آب افـتاد

به لب مرتضی چه لبخندی‌ست            حیدر و مصطفی چه پیوندی‌ست
خلق این دو تهِ هـنرمنـدی‌ست            سـنـد واضـح خــداونـدی‌سـت

دو ‌دلاور دو دلــبــر دلــبــنــد
این دو دریـا بـهـم چه می‌آینـد

حرفی از بخـشـش کـثـیر نبود            بـهـر اسـلام یک‌ امـیـر نـبـود
به مـحـمـد کسـی وزیـر نـبـود            گر سـر راه دین غـدیـر نـبـود

گر نبی خـاتـم النـبـیـیـن اسـت
اقـتـضای ولایـتـش ایـن اسـت

علوی زاده‌ام سرودم علی‌ست            رشته رشته به تار و ‌پودم علی‌ست
عـلت سـیـنۀ کـبـودم علی‌ست            مثل زینب همه وجودم علی‌ست

مـثـل زهــرا شـده تـرانـۀ لـب
لَـکَ لَـبَّــیـک یٰـا اَبَــالــزِّیـنَـب

زیـنـبـش ربـناست جان زینب            جانِ جانـان ماست جان زینب
هـمـۀ کـربـلاسـت جـان زینب            زینت مرتـضاست جان زینب

می‌پـرم با دلم به عـشـق عـلی
نـجـف زینب و دمـشـق عـلـی

بـانـوی اعــظـم جـلـیــلـه مـدد            حـضـرت مـریـم قـبـیـلـه مـدد
تا به عـرش خـدا وسـیله مـدد            جـبـل الصـبـر یا عـقـیـلـه مدد

صبر تو ذوالفـقـار برّان است
بی‌تـو اسـلام نامـسـلـمان است

چون دراز است پیش تو‌ دستم            چـشـم بر لطف دیگران بسـتم
تـا که اُمُّ الـمـصـائـبـی هـسـتـم            با خودم عشـق می‌کـنم، مسـتم

نام تـو ذکـر ربـنـای من است
اولین زیـنـبی خـدای من است

تو بهاری خـزان نخـواهی شد            بـحـر آبی و دهـر مـاهـی شـد
لشـگرت سوی شـام راهی شد            با رقـیـه عـجـب سـپـاهـی شد

در کـنارت سـکـیـنه را داری
آبـــروی مــدیـــنـــه را داری

دل از همان زمان هوایی و اسیر عشق شد            که قبل خلق دلبران علی امیر عشق شد

حقیر می‌شود هر آنکسی که نیست با علی            امیر شد کسی که پیش او حقیر عشق شد

اسیـر عـشق او که بـنـده هـوی نمی‌شود            بنده نشد هوائـیـش مگر اسـیر عشق شد

فرشتگان قـرب حق از او مدد گرفته‌اند            چرا که جبرئیل هم دخیل پـیر عشق شد

برای پـیـرو صـراط مـسـتـقـیـم تـا خـدا            بزرگراه کربلا- نجـف مسـیر عـشق شد

نوشـته روی لـوح سـیـنه تـمام شـیعـیان            غدیر روز پُر غرور بی‌نظـیر عشق شد

شراب می چکد ز دفترم که امشب از شعف

شده است نعره قلم علی علی نجف نجف

شـدنـد بــنـده کـرامــتـش تــمـام جـودهـا            رکـوع کـرده‌اند در بـرابـرش عـمـودها

قیام کـرده کـعـبه پـای قـامـت قـیـامتـش            که حُـب اوست عـلـت قـبـولی سجـودها

وجود اوست روح دین، بگو به منکر علی            قبول نیست سجده و رکـوع بی وجودها

مگر به لطف مرتضی شویم عاقبت بخیر            وگرنه شد ضرر بـدون او تـمام سـودها

همانکه چـارچـوب دین بـنا شده بـنام او            همانکه بغض و حُب اوست معنی حدودها

علی‌ست ناخـدای کـشـتی نجـات تا خـدا

علی‌ست بـدر حـق نمای لـیـلة‌الـمـبیت‌ها

شدند عرشیان و فرشیان خراب باده‌اش            جهان بنا شده فـقـط به پـاس خانواده‌اش

نمی شود نصیب هرکسی صراط مرتضی            فقط حلال زاده می‌رسد به پای جاده‌اش

هزار سال رفته از شب عروج، همچنان            به گوش عرش میرسد صدای فوق العاده‌اش

اگرچه یکه تاز شده به تخت شاهی جهان            ندیده بر تنش کسی به جز لباس ساده‌اش

نگاه ذوالفقار او بس است اینکه جان دهند            سپـاهِ در مـقـابـل از سـواره و پـیـاده‌اش

همانکه طفل او به یک نگاه مرده زنده کرد            مسیح هـم نـفـس نـمی‌کـشـید بی‌اراده‌اش

نشسته در جوار حق کسی که باعلی نشست

هر آنکه گشت بنده علی شده خداپرست

قسم به بغض بی‌سپر، قسم به آه ذوالفقار            که بوده دین همیشه زیر دِین شاه ذوالفقار

به غیر ثروت خدیجه زنده مانده دین حق            به گـفـته نبی همـیشه در پـنـاه ذوالفـقـار

کسی که عدل می‌چکد از آستین جبر او            کشانده یک سپاه را به دادگـاه ذوالـفـقار

سپاه ظلمتی که کرده است بین دست شمس            میان ظهـر رؤیت هـلال مـاه ذوالـفـقـار

هر آنکه شک کند فقط کمی به حق مرتضی            به کفر محض میرسد ز دیدگاه ذوالفقار

قسم بحق بهشت هم به این شعف نمی‌شود

هیچ کجا برای من مثـل نجـف نمی‌شود

غـم‌ها که به سر آمد آغـاز ظـفـرها شد            الوعـده وفا! روز دندان به جگرها شد

چشمان پیـمبر هم معـطـوف گذرها شد            حـجّـاج رسـیـدنـد و پـایـان سفـرها شد

وا کرده بـغـل برکه بر روی مسافـرها

گـویا که خـدا داده سـوغـات به زائرها

انقدر جهـاز آمد کوهی شد و بالا رفت            چشمان همه سویش من باب تماشا رفت

احـمد به فـراز آن هم شانه مـولا رفت            موسی سوی طور آمد بر عرش مسیحا رفت

مـوقـوفۀ حـیـدر بود هر خط بـیـانـاتش

یک جمله به توصیفش یک جمله به اثباتش

می‌گفت که ای مردم فرمانده لشگر کیست            هرچند پیمبر نیست هارون پیمبر کیست

سرمایه اسلام و از اهل جهان سر کیست            شمشـیر رسول الله کرار دلاور کیست

انگـشـتر ایـمان را همواره نگـین بوده

بر شانه من رفـته مـعـراج نشـین بوده

یا رب به علی بوده یک عمر دعای من            هروقت زمین خوردم بوده ست عصای من

جانم به علی بند است جان داده برای من            بی‌واهمه در بـسـتر خوابـیده بجای من

وقتی به رکوع آمد طعنه به سلیمان زد

خیبر جلویش پا شد وقتی که به میدان زد

مغرور نبود اصلا هرچند شجاعت داشت            از زندگی اش دل کند با مرگ رفاقت داشت

با نان جوین خوش بود از بس که قناعت داشت            حرفی نزد از مردم هرچند شکایت داشت

بایـد به دل مـؤمن عـشـقی ازلـی بـاشد

بر هر که امامـم من مأمـومِ عـلی باشد

من می‌روم ای امت زیر نظرش باشید            تنها نشود یک وقـت مثل سپـرش باشد

روزی نرسد داغی روی جگرش باشید            با آتش و با هیزم در پشت درش باشید

روزی نـرسد باشـد در بین شـما تـنهـا

در پیش نگـاه او سـیـلی بخـورد زهـرا

کاری نکـنید از درد شـبها بـشود بیدار            از درد کبودی‌ها از زخم نوک مسمار

زینب ببرد ارث از این سوختن و آزار            یثـرب برسد تا شام کـوچه برسد بازار

یک سر بروی نیزه یک خواهر جان بر لب

وای از اثر شـلاق وای از کـمر زینب